زينب(س) وعاشورا.....

 

حرکت پرشور حسيني، زينبي مي طلبد تاقامت برافرازد، برانديشه هاي منحط ابي سفياني بخروشد و کلماتش چون سيلي بنيان کن کاخ هاي مادي نگري را ويران سازد. ادامه قيام محرم به حماسه اي شجاعانه نيازدارد تاخون شهيدان پايمال نگردد؛ و زينب(س) تنها کسي است که شايستگي دارد پيام رسان عاشورا بوده، اعتقادات ناب مذهبي را در تاريخ ماندگار کند، از تزوير امويان پرده بردارد و تحت لواي امام عصرش حضرت سجاد(ع) آيات کربلايي را تلاوت کند. زينب(س) پرچمدار کارواني است که زنان و کودکانش هريک به سپاهي ازلشگر جهل و خرافه مي ارزند؛ کارواني که خورشيد را برفراز نيزه به تماشا نشستند، آواي قرآنش را شنيدند و برستاره هاي بالاي نيزه اشک باريدند. کهکشاني در صحراي عراق در حرکت بود. ستاره هايي به زنجير کشيده شده بودند و اختراني که برنيزه مي درخشيدند. کهکشان ولايت به کوفه رسيد، خسته اما اميدوار، داغدار اما شاکر، اسير اما آزاد. اهريمن بزم شماتت گسترده، لب به اهانت گشوده بود. در حضيض شوربختي، خود را در اوج پيروزي مي ديد؛ غافل از اين که دختر علي(ع) غرور کاذب شان را درهم خواهد شکست و در دل ها انقلابي برپا خواهد کرد؛ انقلابي که مهربقاي قيام حسيني است. او افتخار اين را دارد که پروريده شهدا، شهيد پرور، و همراز و هم سخن برادران شهيدش باشد. زينب از تبار شهيدان است. باتماميت وقار و عفافش در برابر تماميت ظلم مي ايستد و در پاسخ ملعوني شقاوتمند، نوش و نيش محبوب را شيرين مي شمارد. کوفه مصداق پيمان شکني است و مردمي که برده ظواهر شوند و فرمان ولي خدا را به گوش جان نشنوند، دل به سراب بندند و به جاي خورشيد بر کرم شبتاب اقتدا کنند، صداق بارز کوفيانند. و زنيب(س) براي کوفيان تاريخ، ظاهربينان خدا ستيز زرپرست، سخن مي راند: «اي اهالي نيرنگ، اي تزويرگران، اي لاف زنان گزافه گو که ظاهر کلام را مي آراييد و از کلمه حق اراده باطل مي کنيد، اي کاش هرگز اشک ندامت تان پايان نپذيرد... .»

دختر فاطمه(س) از امت هاي عهدشکن گله دارد و دردمندانه آن ها را فاسدان خودنگر و ديگرستايان چاپلوسي مي داند که جوهره اي جز آن ندارند. زينب مصلحت انديشان مسامحه کاري را که تهاجم فرهنگ هاي شيطاني را مي بينند و سکوت مي کنند، چون مرداب نشينان توصيف مي کند و به ملامت گمراهان سرگرداني مي پردازد که اسير سطحي نگريشان مي شوند، چراغ راه را مي شکنند، نورها راخاموش مي کنند و به سمت قتل امام گام برمي دارند. اقوامي که سر از تن امام جدامي سازند تا انديشه هاي خدايي را سرببرند. زينب(س) آن قدر مي گويد تا دل هاي سنگ شان نرم مي شود، ابرهاي ابهام کنارمي رود و خورشيد حقيقت نگري ظاهر مي شود؛ اما زماني پشيمان شدند که ديگرحسين(ع) شمع جمع شان نيست. کاش کيسه هاي زر ديدگان شان را کور نمي کرد! کاش عطش عشق به امام با وعده هاي امويان به کاميابي کاذب تبديل نمي شد، تابهترين مردمان روي زمين را تشنه به شهادت رسانند! اميد است که ما به ولي برحق مان اقتدا کنيم و او را در کوچه هاي بي وفايي رهانسازيم. ملت ما هرگز عهد خود را با وعده هاي کلان ابليس ها نخواهند شکست. پيروان آل ابي سفيان بدانند امت حزب الله هرگز به تکرار تاريخ رضايت نخواهند داد. و مابدانيم فاصله شهداي کربلا و کوفيان بي وفا در دو کلمه«اطاعت و عصيان» از امام بود. به هوش باشيم هنوز«سيدعلي، امام المسلمين» در بين ماست و حضور اوست که جامعه ما را به ياد معصومين(ع) مي اندازد. خدا نکند روزي دل امام عصر(عج)، از اين که برسفيرش بي حرمتي کرديم، خون شود؛ آن گونه که کوفيان دل امام حسين(ع) را باروي گرداني از مسلم(ع) خون کردند.

نويسنده: زينب سيدميرزايي
منبع: سايت حوزه